Zvonima kroz večnost: Sveti Vasilije i crkva nad brdima Zeoka

Čačak – Među brdima i šumama dragačevskim, tik uz put Zeoke - Tijanje, stoji crkva što svedoči veru, ljubav i zavet dvoje ljudi.

 

 

I ovog 12. maja, hram posvećen Svetom Vasiliju Ostroškom Čudotvorcu proslavio je svog nebeskog zaštitnika.

 

 

Foto: 4N Studio

 

 

Ova jedinstvena crkva, nastala u periodu od 1991. do 1994. godine, podignuta je iz ljubavi, vere i ličnog zaveta Miodraga i Vasilije Aleksić, supružnika koji su svoj radni vek proveli u Nemačkoj, ali srce ostavili u rodnom kraju. Upravo tim srcem, verom i trudom, podigli su crkvu darivanu Srpskoj pravoslavnoj crkvi, kao duhovni most između ovozemaljskog i nebeskog.

 

Foto: 4N Studio

 

 

Miodrag Aleksić, rođen 16. septembra 1933. godine, preminuo je na Badnji dan 2022. godine. Njegova supruga Vasilija, rođena 30. maja 1936, preminula je dve godine ranije, 15. januara. Oboje su, do poslednjeg dana, živeli skromno, ali uzvišeno, ostavivši za sobom trag koji ne bledi.

 

 

Foto: 4N Studio

 

 

Na spomeniku ovog ktitorskog para zapisano je i čudo – da je Miodrag dobijao blagoslove za gradnju crkve preko krsta koji je prenoćio u ćivotu Svetog Vasilija Ostroškog. Taj isti krst, koji je prema predanju kasnije ukraden sa crkvene slave, ostaje simbol vere i nadahnuća.

 

 

Foto: 4N Studio

 

 

Vredno je pomena da je Zeoke posetio i blaženopočivši patrijarh Pavle i blagoslovio gradnju crkve.

 

Foto: 4N Studio

 

 

I danas, nakon njihovog upokojenja, svake godine se 12. maja u crkvi služi sveta liturgija, uz molitve koje izgovara sveštenik iz susednog sela Tijanje. Zvono sa kupole poziva vernike, a molitva se penje ka nebu, noseći sećanje na one koji su hramom utkali svoje živote u večnost.

 

Foto: 4N Studio

 

 

Sećanje na njih čuva porodica Aleksić, potomci Miodragove braće, zajedno s rodbinom, kao i brojni meštani Zeoka koji kroz molitve, priče i svakodnevno pominjanje, održavaju živom uspomenu na one koji su svoje živote utkali u ovu svetinju.

 

 

Miodrag i Vasilija nisu imali potomstvo, ali njihova duhovna deca su svi oni koji dolaze u crkvu, svi koji se pomole, zapale sveću, i svi koji čuvaju uspomenu na njih kroz reč, tišinu i svetlost kandila. Njihovo delo, živo kao zvono što odjekuje brdima, traje - na mnogaja ljeta.

 

GZS